“Path to Parenthood” is een rare term, maar het beschrijft precies wat mijn man en ik hebben doorgemaakt.
We hebben zes maanden lang (in verband met onze leeftijd) geprobeerd zwanger te raken, waarbij elke maand als een kleine klap in je gezicht voelde als we weer niet zwanger waren, tot we overstapten op onvruchtbaarheidsbehandelingen. We hebben eerst drie IUI-behandelingen geprobeerd voordat we besloten met IVF te beginnen. Ik werd bij de eerste IVF-behandeling al zwanger en we waren dolblij. Zo blij dat we onze hele familie erover vertelden!
Toen ik ongeveer 7 weken zwanger was, begon ik te bloeden en ging ik naar de dokter voor een echo. Na een extreem lange en extreem stille echo, zei de dokter tegen ons: “Het spijt me, je hebt een miskraam.” Ik kon het niet geloven. Ik bleef maar denken “ik weet zeker dat ik nog zwanger ben, deze dokter zit fout”, maar ik wist ook dat ik voor gek verklaard zou worden als ik dat hardop zou zeggen. Het was het weekend van Moederdag, en we hebben het grootste deel daarvan thuis doorgebracht, wisselend tussen huilen en gevoelloosheid.
Maar een paar dagen later, na verder bloedonderzoek, kwamen ze erachter dat de getallen op begonnen te lopen, dus ze stuurden me terug voor een nieuwe echo. Bij deze echo konden we, tot ieders verbijstering, de hartslag zien. Iedereen, behalve ik, want ik wist diep vanbinnen dat ik nog steeds zwanger was. We gingen allebei naar ons werk en die avond sprak ik af met mijn zus bij haar werk. Terwijl ik uit de taxi stapte, voelde ik een stroom van nattigheid en dacht, oh, zeg me alsjeblieft dat ik in mijn broek heb geplast. Het bleek een gigantische hoeveelheid bloed te zijn en ik belandde met een bloeding in het ziekenhuis. Daar maakten ze nog een echo en deze keer konden ze niets vinden, en vertelden ze ons dat ik een complete miskraam had gehad, en dat zelfs de vruchtzak weg was.
We probeerden nog een tevergeefse IVF-behandeling voordat we naar een andere dokter gingen. Dr. Nayak van het Reproductive Medicine Institute was gelijk warm, vriendelijk en had zelf IVF doorgemaakt. Ik legde haar uit hoe ik bij de vorige behandelingen ofwel zomaar in tranen kon uitbarsten, ofwel me voelde alsof ik uit mijn vel kon springen. Ze luisterde naar me en stelde vragen. Ze paste mijn medicatie enigszins aan zodat ik er een positieve ervaring mee had tegen de tijd dat de volgende IVF-behandeling zou plaatsvinden.
Bij de derde IVF-behandeling werden we zwanger van onze dochter Colette. Het was geweldig en doodeng en vrolijk en moeilijk. Ik was constant misselijk en kon niets binnenhouden, maar alles wees op een gewone, gezonde zwangerschap. Toen ik 21 weken zwanger was, kreeg ik tijdens een vrij standaard afspraak met een verloskundige te horen dat mijn bloeddruk 188/110 was, dus werd ik naar het ziekenhuis doorverwezen voor observatie. Ik werd die avond opgenomen met de diagnose zwangerschapsvergiftiging en moest in het ziekenhuis blijven tot ik zou bevallen. Ik lag iets meer dan drie weken in die ziekenhuiskamer toen de dokters een bevalling via een spoedkeizersnee aanraadden. Colette kwam met 24 weken en 5 dagen en met een luide piep ter wereld. Ze was heel erg klein en werd afgevoerd naar de neonatale intensive care voordat we de kans hadden gehad haar te zien.
Mijn eerste dagen met mijn eerste kindje, mijn dochter, mijn liefste, mijn Coco, bracht ik door naast een couveuse. Ik mocht haar niet vasthouden, ik mocht alleen maar een hand door de openingen steken om mijn hand op haar te leggen. Ze heeft haar korte leventje in die kleine couveuse doorgebracht, tot haar kleine longetjes te klein bleken om haar grote ziel te onderhouden en ze overleed toen ze negen dagen oud was.
Sinds haar dood zijn wij The Colette Louise Tisdahl Foundation begonnen, met de missie om de resultaten van zwangerschap, bevalling, vroeggeboorte en kindertijd te verbeteren, en hulp te bieden bij het rouwproces door middel van financiële ondersteuning, voorlichting en belangenbehartiging. Colette’s programma voor financiële ondersteuning heeft ruim 600 families geholpen en meer dan $600.000 aan ondersteuning toegekend.
We hebben ook onze regenboogbaby kunnen verwelkomen: onze zoon Elliott Miguel. Ik realiseerde me, toen we na Colette's dood weer begonnen te proberen, dat ik doodsbang was weer zwanger te worden. Niemand had me een reden kunnen geven voor de zwangerschapsvergiftiging en zonder een concreet antwoord vond ik het erg lastig om het hele proces opnieuw door te maken, en maar te hopen op een betere uitkomst. We hebben er uiteindelijk voor gekozen om ons embryo door een draagmoeder (die fantastisch was) te laten dragen, en we zijn gezegend met onze zoon: ons eerste levende kind na vijf jaar lang proberen.