Ik had nooit verwacht zo snel weer zwanger te zijn. Na jarenlang proberen en vruchtbaarheidsbehandelingen door te maken om zwanger te worden van mijn zoon nam ik simpelweg aan dat we eenzelfde pad zouden volgen met ons tweede kind. Het kwam dus als een gigantische schok toen ik een paar weken nadat ik de COO en medeoprichter van NeighborSchools was geworden, erachter kwam dat ik zwanger was.
Mijn tweede zwangerschap was totaal anders dan mijn eerste. Ondanks dat ik doodmoe was van het opbouwen van een bedrijf en het achternarennen van een onstuimige peuter, was ik veel meer ontspannen, voelde ik me veel zelfverzekerder in mijn keuzes en wist ik beter wat ik moest verwachten van de geboorte en wat daarna zou komen. Dat veranderde allemaal toen ik de 37 weken bereikte. Het begon duidelijk te worden dat COVID-19 een risico voor ons was.
In een paar weken tijd gingen mijn doktersafspraken van een blije gelegenheid waar ik de hartslag van mijn kleintje kon horen naar nerveus in mijn eentje in een wachtkamer staan, bang om ook maar iets aan te raken, me scherp bewust van de gemaskerde gezichten. Mijn laatste echo, die de eerste echte kans bood op een glimp van het gezichtje van dit kleine mensje nadat het in vorige echo's verborgen was geweest, moest ik laten doen zonder mijn man. Mijn nonstresstest om de baby’s hartslag bij te houden zodra de dag waarop ik was uitgerekend verstreek, moest ik alleen doen.
Ik belde bijna dagelijks met het ziekenhuis om de veranderende protocollen en procedures bij te houden. Zou ik de geboorte alleen moeten doen? Hoelang zouden we in het ziekenhuis blijven? Als het een jongetje was, zouden ze dan nog steeds een besnijdenis uitvoeren? Konden mijn zoon of andere familieleden op bezoek komen? Wat voor voorzorgsmaatregelen konden we nemen en vallen ik of de baby in een risicogroep? ‘s Nachts lag ik wakker en vroeg ik me af wat er zou gaan gebeuren, en mijn hoofd liep over met doemscenario’s.
Ik zei tegen mezelf dat ik dankbaar moest zijn omdat anderen veel erger door dit dodelijke virus geraakt werden, maar in stilte betreurde ik het verlies van alles wat ik me had voorgesteld van dit prachtige moment voor mijn groeiende gezinnetje, en ik zette me schrap voor het onbekende.
Maar toch, toen de eerste weeën begonnen, werd mijn wereld heel klein en was COVID-19 plotseling wel het laatste waar ik aan dacht. Het enige waar ik aan kon denken was het piepkleine mensje dat zich klaarmaakte voor een grootse entree. Toen mijn weeën vaker en intenser begonnen te worden, vroeg ik me af of het tijd was om naar het ziekenhuis te gaan of dat het nog te vroeg was, toen opeens mijn water brak en ik zeker wist dat we ons moesten haasten.
Zoals bij elke bevallende moeder kwam een zuster kijken hoe ver ik was, en zij voorspelde lachend dat onze baby binnen een uur geboren zou worden. Zodra we in de verloskamer waren, begonnen de zusters me aan te moedigen, mijn rug te masseren en ze brachten mijn man een glaasje sap en een koekje toen ze dachten dat hij zou flauwvallen. Mijn verloskundige bleef heel rustig en hielp me door de intense periode van de laatste persweeën heen, toen mijn baby’s hartslag wegviel en ze erachter kwamen dat de navelstreng 3 keer om het nekje van mijn baby was gewonden. Zelfs toen mijn kleintje een beetje blauw op mijn borst lag en niet ademde, moedigde het medische team me aan terwijl ze ledematen masseerden en dekens over ons heen legde om dit kleine mensje op te warmen, tot het mooiste gekrijs de ruimte vulde. Iedereen juichte toen ze aankondigden dat we een flink jongetje hadden gekregen: 4.100 gram en 56 centimeter. We waren in de zevende hemel!
Tijdens die korte 30 uur in het ziekenhuis zaten we in een zalige cocon. Het is zo raar om te bedenken dat de situatie die mijn weken met angst en nervositeit had doordrenkt nu de eerste echte momenten van menselijke verbintenis, liefde en pure blijdschap bracht sinds deze pandemie was begonnen.
Het was dus misschien niet helemaal zoals ik me had voorgesteld (wat is dat wel met moederschap?), maar ik zal me Brooks' geboorte altijd herinneren als een prachtig baken van hoop tijdens deze donkere, moeilijke tijden.