Φυσικά και θα ήταν εύκολο το ταξίδι της εγκυμοσύνης μου, γιατί να μην ήταν; Ήμουν νέα, δραστήρια και ακολουθούσα έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Όταν ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε ότι ήμασταν έτοιμοι να γίνουμε γονείς, πίστευα ότι όλα θα κυλούσαν ομαλά και θα είχαμε επιτυχία από την πρώτη μας προσπάθεια – ήμουν σίγουρη για αυτό!
Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια.
Ήμουν 28 χρονών όταν ξεκίνησα το ταξίδι μου προς τη μητρότητα. Στην αρχή, όλα πήγαιναν ακριβώς όπως τα είχα σχεδιάσει. Θα γινόμουν μαμά, το ανακοινώσαμε με χαρά στην οικογένειά μας και το καλύτερο από όλα – θα γεννούσα πάνω-κάτω στη γιορτή του Πατέρα. Ήμουν τόσο περήφανη που είπα στον σύζυγό μου ότι σύντομα θα γιόρταζε και εκείνος.
Σε μια επίσκεψη ρουτίνας στον γυναικολόγο, ο γιατρός μου είδε «κάτι» στον υπέρηχο. Όλες οι μητέρες που διαβάζουν τώρα την ιστορία μου ξέρουν ότι το «κάτι» είναι μια από τις πιο τρομακτικές λέξεις που μπορείς να ακούσεις όταν είσαι έγκυος. Τι είναι αυτό το «κάτι» και τι μπορώ να κάνω για αυτό; Πώς μπορώ να προστατεύσω αυτό το μωρό που ήδη αγαπώ και λαχταρώ;
Η πιο εύκολη απάντηση ήταν να προγραμματίσω αμέσως ένα ραντεβού με ειδικό, το οποίο θα πήγαινε τέλεια. Γιατί να μην πήγαινε; Είχα συνηθίσει να πηγαίνω μόνη μου σε αυτές τις (κάποιες φορές αγχωτικές, κάποιες συναρπαστικές) εξετάσεις κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Στο αποκορύφωμα της πανδημίας, δεν επιτρεπόταν στους συντρόφους να συνοδεύουν τις έγκυες γυναίκες τους. Έτσι, ο σύζυγός μου πάντα περίμενε υπομονετικά στο αυτοκίνητο για να μάθει τα καλά νέα. Είχα συνηθίσει να κάθομαι με χαρά στη θέση του συνοδηγού και να βλέπω το χαμόγελο να απλώνεται στο πρόσωπό του όταν του ανακοίνωνα ότι «Το μωρό είναι καλά!».
Αφού υποβλήθηκα σε απόξεση μήτρας, τρεις μήνες αργότερα ο γιατρός μάς επέτρεψε να αρχίσουμε να προσπαθούμε ξανά. Είχαμε άλλη μια απώλεια, αυτήν τη φορά ήταν η λεγόμενη χημική εγκυμοσύνη. Έφτασαν τα 29α γενέθλιά μου. Ήμουν συντετριμμένη. Ανησυχούσα ότι κάθε φορά που η καρδιά μου θα γέμιζε με την αγάπη μιας επιβεβαιωμένης εγκυμοσύνης, θα κατέρρεα λίγες εβδομάδες αργότερα. Παρά το άγχος μου, δεν ήθελα να τα παρατήσω, συνεχίσαμε να προσπαθούμε.
Ακόμα μία προσπάθεια και λίγες εβδομάδες αργότερα, έκανα άλλο ένα τεστ εγκυμοσύνης…. Θετικό! Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη αλλά και επιφυλακτική. Ήθελα τόσο πολύ να γίνω μητέρα που ο φόβος να μην γίνει αυτό πραγματικότητα με παρέλυε. Όταν έφτασα στην 20ή εβδομάδα, ένιωθα λιγότερο άγχος και μεγαλύτερη άνεση. Έτσι φτάσαμε αισίως στο περασμένο καλοκαίρι, οπότε είχα την ευλογία να αποκτήσω το γλυκό αγοράκι μου, τον Scotty Cameron! Είναι τα πάντα για μένα. Ενώ είναι μόλις λίγων μηνών, έχει τόσα πολλά που με εμπνέουν να γίνω όσο καλύτερη μπορώ. Έχει ένα υπέροχο χαμόγελο, το οποίο λατρεύει να δείχνει! Το γέλιο του είναι μεταδοτικό και ο τρόπος που με αναζητά ανάμεσα στον κόσμο μού δίνει μια αίσθηση χαράς που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν. Μου αρέσει πολύ να είμαι η μαμά του. Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι αλήθεια αυτό που λένε, η αγάπη για το παιδί σου είναι εντελώς άνευ όρων και η αγάπη που έχω για αυτό το αγοράκι δεν μοιάζει με καμία άλλη. Θα είμαι ευγνώμων για πάντα!
Κοιτάζοντας πίσω, είμαστε ευλογημένοι που είχαμε τόσο καταπληκτικούς φίλους και συγγενείς που μας στήριξαν σε όλη αυτή την επώδυνη περίοδο. Πιστεύω ακράδαντα ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και ο λόγος για εμένα είναι πλέον ο λατρεμένος μου γιος και η οικογένειά μας.